کارت شبکه ، یکی از مهمترین عناصر سخت افزاری در زمان پیاده سازی یک شبکه کامپیوتری است . هر کامپیوتر موجود در شبکه ( سرویس گیرندگان و سرویس دهندگان ) ، نیازمند استفاده از یک کارت شبکه است . کارت شبکه ، ارتباط بین کامپیوتر  و  محیط انتقال ( نظیر کابل ها ی مسی و یا فیبر نوری ) را فراهم می نماید .

اکثر مادربردهای جدیدی که از آنان در کامپیوترهای شخصی استفاده می گردد ، دارای یک اینترفیس شبکه ای onboard می باشند . کامپیوترهای قدیمی و یا کامپیوترهای جدیدی که دارای اینترفیس شبکه ای onboard نمی باشند ، در زمان اتصال به شبکه ، می بایست بر روی آنان یک کارت شبکه نصب گردد.

شکل زیر یک نمونه کارت شبکه را که دارای یک پورت RJ-45 است را نشان می دهد .

وظایف کارت شبکه

برقراری ارتباط لازم بین کامپیوتر و محیط انتقال

تبدیل داده : داده ها بر روی گذرگاه ( bus ) کامپیوتر به صورت موازی حرکت می نمایند . نحوه حرکت داده ها بر روی محیط  انتقال شبکه به صورت سریال است . ترانسیور کارت شبکه ( یک ارسال کننده و یا دریافت کننده ) ، داده ها را از حالت موازی به سریال و بالعکس تبدیل می نماید .

ارائه یک آدرس منحصربفرد سخت افزاری : آدرس سخت افزاری (MAC ) درون تراشه ROM موجود بر روی کارت شبکه نوشته می گردد . آدرس MAC در واقع یک زیر لایه از لایه  Data Link مدل مرجع OSI می باشد . آدرس سخت افراری موجود بر روی کارت شبکه ، یک آدرس منحصربفرد را برای هر یک از کامپیوترهای  موجود در شبکه ، مشخص می نماید . پروتکل هائی نظیر TCP/IP از یک سیستم آدرس دهی منطقی ( آدرس IP ) ، استفاده می نمایند . در چنین مواردی قبل از دریافت داده توسط کامپیوتر ، می بایست آدرس منطقی به آدرس سخت افزاری ترجمه گردد .

انتخاب کارت شبکه 

برای انتخاب یک کارت شبکه ، می بایست پارامترهای متعددی را بررسی نمود :

سازگاری با معماری استفاده شده در شبکه : کارت های شبکه دارای مدل های متفاوتی با توجه به معماری استفاده شده در شبکه ( اترنت ، Token ring )می باشند . اترنت ، متداولترین معماری شبکه در حال حاضر است که در شبکه هائی با ابعاد بزرگ و کوچک ، استفاده می گردد .

سازگاری با throughput شبکه : در صورتی که یک شبکه اترنت سریع (سرعت 100Mbps ) پیاده سازی شده است ، انتخاب یک کارت اترنت با سرعت 10Mbps تصمیم مناسبی در این رابطه نخواهد بود . اکثر کارت های شبکه جدید قادر به سوئیچینگ اتوماتیک بین سرعت های 10 و 100Mbps می باشند ( اترنت معمولی و اترنت سریع )

سازگاری با نوع اسلات های خالی مادربرد : کارت های شبکه دارای مدل های متفاوتی با توجه به نوع اسلات مادربرد می باشند. کارت های شبکه PCI درون یک اسلات خالی PCI  و کارت هائی از نوع ISA در اسلات های ISA نصب می گردند . کارت شبکه می بایست متناسب با یکی از اسلات های خالی موجود بر روی مادربرد، انتخاب گردد. اسلات آزاد به نوع مادربرد  بستگی داشته و در این رابطه گزینه های متعددی نظیر ISA,PCI و EISA می تواند وجود داشته باشد . شکل زیر یک نمونه مادربرد را که دارای اسلات های ISA و PCI است ، نشان می دهد :

 گذرگاه ISA که از کلمات Industry Standard Architecture  اقتباس شده است، استاندارد استفاده شده در کامپیوترهای IBM XT است . استاندارد فوق در ابتدا به صورت هشت بیتی مطرح و در سال 1984 نوع شانزده بیتی آن نیز عرضه گردید. تعداد زیادی از تجهیزات سخت افزاری نظیر مودم ، کارت صدا و کارت های شبکه بر اساس استاندارد فوق تولید و عرضه شده اند . برخی از مادربردهای جدید دارای اسلات های PCI بوده  و از کارت های ISA  حمایت نمی نمایند . ( کارت های PCI دارای سرعت بیشتری نسبت به ISA می باشند ) . 

PCI در سال 1993 معرفی و یک گذرگاه سی و دو بیتی است . PCI 2.1 شصت و چهار بیت را حمایـت می نماید .کارت های شبکه PCI با توجه به پتاسیل های موجود دارای استعداد لازم به منظور ارائه سرعت و کارآئی بیشتری نسبت به کارت های ISA می باشند :

بافرینگ : حافظه تراشه ها ( RAM )  بر روی کارت شبکه قرار داشته و از آن به عنوان بافر استفاده می گردد .از حافظه فوق به منظور نگهداری اطلاعاتی که در انتظار پردازش می باشند و یا اطلاعاتی که می بایست بر روی شبکه منتشر شوند ، استفاده می گردد .

 DMA و یا Direct Memory Access ، کامپیوترهائی که از DMA حمایـت می نمایند، امکان ارسال و یا دریافت داده از حافظه را مستقیما" و بدون درگیرکردن پردازنده فراهم می نمایند .

Bus Mastering . کارت های شبکه می توانند بگونه ای طراحی شوند که مستقیما" بدون استفاده از پردازنده کامپیوتر و یا واسطه ای دیگر به حافظه RAM کامپیوتر دستیابی داشته باشند . ویژگی فوق به کارت های شبکه اجازه می دهد که bus را کنترل نموده و داده ئی را به حافظه RAM کامیپوتر ارسال و یا دریافت نمایند .

نصب کارت شبکه 

برای نصب کارت شبکه می توان مراحل زیر را دنبال نمود :

باز نمودن کیس کامپیوتر و نصب کارت شبکه در یکی از اسلات های آزاد

بستن کیس و متصل نمودن کابل به پورت کارت شبکه

راه انداری کامپیوتر . در صورتی که یک کارت Plug&Play  تهیه شده است و از سیستم عاملی استفاده  می شود  که تکنولوژی Plug & Play را حمایت می نماید ، تنها کاری که احتمالا" می بایست انجام داد ، قرار دادن دیسکت و یا CD  درایور کارت شبکه در درایو مربوطه است .در صورتی که از سیستم عاملی استفاده می گردد که قادر به تشخیص سخت افزارهای جدید نمی باشد ، می بایست عملیات نصب کارت شبکه به صورت دستی انجام شود .

با توجه به این که کامپیوترهای جدید و سیستم های عاملی که بر روی آنان نصب می گردد، عموما" از فن آوری Plug&Play حمایت می نمایند ، نصب یک کارت شبکه کار چندان مشکلی نخواهد بود . کافی است کارت شبکه را درون یکی از اسلات های خالی مادربرد قرار داده و کامپیوتر را راه اندازی نمود . کارت های شبکه Plug&Play توسط سیستم عامل تشخیص داده شده و درایور آنان نصب می گردد . 

در حال حاضر سیستم های عامل اندکی وجود دارد که از تکنولوژی Plug &Play حمایت نمی نمایند ، در زمان نصب کارت شبکه بر روی این نوع سیستم ها ، می بایست دارای اطلاعات لازم در رابطه با IRQ نیز باشیم ( IRQ از کلمات Interrupt Request  اقتباس شده است) . به هر دستگاه موجود در کامپیوتر نظیر موس ، صفحه کلید و کارت شبکه ، یک خط IRQ نسبت داده می شود. دستگاه های فوق با استفاده از IRQ نسبت داده شده ، درخواست خود را با پردازنده مطرح می نمایند ( پردازش داده ها ) . هر دستگاه می بایست دارای یک IRQ منحصربفرد باشد در غیر اینصورت با یک IRQ Conflict مواجه خواهیم شد. 

تفاوت بین CPU های CORE I3 و CORE I5 و CORE I7 در چیست؟

اگر بخواهیم بصورت سطحی مسئله را بررسی کنیم، معماری CPU سرور تفاوت چندانی با معماری CPU ها PC ها معمولی ندارد. بیشتر سرورهایی که در طی سالهای اخیر تولید شده اند از امکان پردازشگرهای چند هسته ای یا Multicore Processors استفاده کرده اند. یک پردازنده چند هسته ای در واقع یک CPU است که دارای دو یا بیش از دو عدد پردازنده یا بهتر بگوییم هسته پردازشی که در داخل یک چیپ الکترونیکی قرار گرفته اند می باشد. البته استفاده از پردازنده های چند هسته ای این روزها در PC های معمولی هم رواج پیدا کرده است اما دقت کنید که PC ها محدود به استفاده از یک CPU فیزیکی هستند. از طرفی سرورها به گونه ای طراحی شده اند که حداقل از دو و یا بیشتر از دو عدد CPU فیزیکی را پشتیبانی کنند. به تعداد CPU های فیزیکی که هر سرور می تواند با همدیگر تظبیق بدهد معمولا به عنوان تعداد Socket هایی که سرور دارد عنوان می شود.

گسترش روز به روز فناوری های مجازی سازی باعث شده است تا مدیران شبکه مجبور شوند به تعداد هسته های موجود بر روی CPU ها سرورهایی که در نقش میزبان یا HOST در ساختارهای مجازی سازی استفاده می شوند بیشتر توجه کنند.  هر چند که هسته های CPU بصورت مستقیم و مشخص به ماشین های مجازی اختصاص داده نمی شود اما تعداد هسته های موجود بر روی سرور فیزیکی تاثیر مستقیمی بر روی کارایی و عملکرد ماشین های مجازی دارد که بر روی سرور HOST قرار می گیرند.  در یک جمله می توان گفت هر چه تعداد هسته های CPU یک سرور بیشتر باشد، سرور پتانسیل میزبانی تعداد ماشین مجازی بیشتری را خواهد داشت.  چرا می گوییم پتانسیل؟ به دلیل اینکه فاکتورهای زیادی برای تخمین تعداد ماشین های مجازی قابل ایجاد بر روی سرور به غیر از بحث CPU وجود دارد، مثلا یکی از محدودیت ها یا فاکتورهای دیگر در تعداد ماشین های مجازی میزان حافظه RAM فیزیکی موجود بر روی سرور است. 

شما می توانید با ضرب تعداد CPU های فیزیکی سرور در تعداد هسته های موجود بر روی هر کدام از CPU ها به تعداد هسته های موجود بر روی کل سرور دست بیابید.  دقت کنید که گفتیم تعداد CPU های فیزیکی نه تعداد Socket های فیزیکی، موارد بسیاری وجود دارد که شما در سرور خود Socket های خالی دارید. بیشتر تولید کنندگان سرور در دنیا ممکن است Socket های خالی بر روی بورد سرورهای خود تعبیه کنند تا در صورت نیاز به بروز رسانی سرور بتوانند از این Socket ها برای اضافه کردن CPU استفاده کنند و البته طبیعی است که با نبود CPU قیمت آن سرور هم نسبت به سروری که دارای CPU به جای Socket خالی می باشد بیشتر خواهد بود. خوب این یک نکته جالب را نشان می دهد، سیستم سرور معمولا می تواند انتخاب های متنوعی را در اختیار مدیر سیستم قرار دهد. مثلا من سرورهایی را دیده ام که بر روی برد آنها قابلیت نصل 4 یا 5 عدد CPU فیزیکی وجود داشت که هر کدام از CPU هایی که بر روی این Socket ها می توانستند قرار بگیرند توانایی پشتیبانی از چندین هسته را داشتند که هر کدام می تواند انتخاب متنوعی را در اختیار مدیران سیستم قرار دهد، از جمله اینکه شما براحتی می توانید با استفاده از قابلیت Over Clocking کارایی سیستم را به خوبی زیاد کنید.

در حالت معمول هر پردازنده ای که بتواند clock speed یا سرعت ساعت بیشتری داشته باشد دارای کارایی بیشتری نیز می باشد. البته این مسئله در کنار ثابت بودن معماری CPU انجام می شود و در معماری آن تغییری حاصل نمی شود. شما همیشه نمی توانید سرعت CPU را بر اساس Clock Speed آن تعیین کنید. برخی از CPU ها از مشابه های دیگر آن بهتر هستند هر چند که Clock Speed آنها نسبت به دیگر CPU های مشابه کمتر است اما خروجی بهتری در پردازش ها ارائه می دهند. در واقع معیار اصلی تعداد پردازش ها یا بهتر بگوییم تعداد دستوراتی است که هر CPU قادر است در هر ثانیه پردازش کند. Clock Speed میتواند تعداد این دستورات را که در ثانیه انجام می شود را محدود کند و اجازه استفاده بیشتر از قابلیت های CPU را به سیستم ندهد. اکثر CPU ها امروزی قادر به اجرای چندین دستورالعمل در هر دوره زمانی Clock Cycle هستند.

نکته مهم دیگری که در خصوص معماری CPU بایستی بدانید این است که با اضافه کردن قدرت پردازشی بیشتر به سرور لزوما کارایی سرور بالا نخواهد رفت. برای اینکه درک بهتری از این موضوع داشته باشید برای لحظه ای مبحث مجازی سازی در سرورها را فراموش کنید. مجازی سازی کارهای را کمی پیچیده می کند و چون این سری مقاله برای دوستانی نوشته شده است که به تازگی وارد دنیای فناوری اطلاعات شده اند بهتر است زیاد درگیر این موضوع نشویم و مباحث را ساده دنبال کنیم. خوب با این اوصاف فرض کنید که سروری دارید که دارای دو عدد Socket است اما فقط یک CPU فیزیکی دارد، همچنین فرض کنید که این سرور تنها یک وظیفه کاری را انجام می دهد که مثلا مدیریت یک پایگاه داده و یا چیزی شبیه به آن است. بعد از مدتی که از کارکرد سرور می گذرد شما تصمیمی میگیرید که به سرور پردازنده جدیدی اضافه کنید تا کارایی سرور بالا برود. 

خوب بطور منطقی اگر شما به سرور یک پردازنده اضافه کنید قاعدتا سرعت و کارای سرور بایستی دو برابر شود. متاسفانه یه این سادگی های نیست. در اینجاست که سرور کمی دچار مشکل خواهد شد، مشکل اینجاست که سرور بایستی تصمیم بگیرد که هر پردازش را به سمت کدامیک از CPU ها هدایت کند و همین تصمیم گیری برای انجام هر پردازش باعث بالا رفتن بار کاری CPU و سرور خواهد شد. با توجه به چند هسته ای بودن ساختارهای CPU امروزی همین امر می تواند تا 50 درصد کارایی و سرعت CPU را برای تخصیص این وظایف و پردازش ها هدر دهد و این یعنی 50 درصد از قابلیت های CPU جدید مورد استفاده قرار نخواهد گرفت. بنابراین هنگامی که شما یک CPU به سرور خود اضافه می کنید در واقع 50 درصد کارایی سرور را افزایش داده اید و سایر قابلیت های آن استفاده نخواهد شد. امروزه پردازنده های چند هسته ای کارهایی زیادی برای رفع این مشکل و ایجاد روشی کارآمد در مدیریت وظایف سیستم انجام داده اند اما متاسفانه هنوز معیار درست و قابل اعتمادی از طرف سازندگان CPU در جهت اندازه گیری این مقدار از فعالیت سیستم ارائه نشده است و یا حداقل من در مورد آن اطلاعات کافی ندارم. 

چند لحظه پیش در خصوص پردازنده های چند هسته ای و همچنین اضافه کردن CPU فیزیکی ثانوی به سرور اشاره ای داشتیم و گفتیم که در حالت ایده آل این پردازنده ثانوی می تواند تا 50 درصد کارایی سرور را بالا ببرد. دلیل اینکه به حالت ایده آل اشاره کردیم این بود که هر سروری قادر به استفاده درست از CPU ها جانبی و ثانوی نبوده و اضافه شدن این تعداد CPU به اینگونه سرورها می تواند آن را دچار مشکل کند. دلیل این مشکل فرآیند threading می باشد. یک Thread یک قسمت مستقل از عملیات اجرایی سیستم است. اگر نرم افزاری به گونه ای برنامه ریزی شده است که صرفا می تواند در CPU بر روی یک Thread اجرا شود، سیستم قادر نخواهد بود این نرم افزار را به Thread های متعدد تقسیم کرده و اجرای آن را به CPU های موجود تقسیم کند. تنها روشی که شما می توانید از مزایای استفاده از چندین CPU بصورت همزمان استفاده کنید این است که نرم افزار شما هم بصورت چند نخی یا Multi Threading طراحی شده باشد. نرم افزارهای Multi Thread این قابلیت را دارند که پردازش های خود را تفکیک کرده و هر کدام را به سمت یکی از CPU های موجود بر روی سیستم ارسال کنند.

معماری CPU

وقتی به سراغ خریداری سخت افزارهای سرور می روید حتما با واژه هایی مثل x86 یا x64 یا Itanium مواجه شده اید که در مورد CPU های موجود صحبت می کنند. این واژه های در واقع همان چیزی است که ما به نام معماری CPU می شناسیم. در واقع معماری CPU به ما نشان می دهد که CPU چه نوع کدی را می تواند اجرا کند. برای مثال نرم افزارهایی که برای سیستم های 64 بیتی و یا Itanium نوشته شده اند را نمی توان بر روی CPU های 32 بیتی اجرا کرد. اما استثنائی که در اینجا وجود دارد این است که CPU های 64 بیتی قادر به اجرای نرم افزارهای 32 بیتی هستند البته این در صورتی است که سیستم عامل مورد نظر نیز این قابلیت را دارا باشد.

سرور

     سرور یک کامپیوتر همیشه روشن و همیشه در دسترس است، زمانی که این دسترسی تنها در محدوده یک شبکه داخلی باشد، آن را سرور تحت شبکه می نامیم و به این معنا خواهد بود که تمامی کامپیوتر های موجود در این شبکه از این کامپیوتر فرمان می گیرند و نیازهای تحت شبکه خود را به کمک آن تامین می کنند و سرور نقش آنها را در شبکه تعیین می نماید، حال اگر گستره این شبکه را کمی بیشتر نمائیم، و آن را متشکل از تمام کامپیوتر هایی که از طریق اینترنت به هم وصل شده اند بدانیم، با گروه بسیار بزرگی از کامپیوتر های همیشه روشن و همیشه در دسترس از طریق اینترنت روبرو هستیم که به آنها سرور های اینترنتی گفته می شود و وظیفه دارند تا اطلاعاتی که در هر زمان از شبانه روز، بر روی پهنای اینترنت جستجو می کنید را برای ملاحظه شما در اختیار قرار دهند. بنابراین به دو دسته بندی کلی دست می یابیم:

سرور ( server ) : کامیپوتری که سرویس می دهد.

کلاینت ( Client ) : کامپیوتری که سرویس می گیرد.

زمانی که شما به مرور وب و استفاده از انواع خدمات اینترنتی می پردازید، در واقع در نقش سرویس گیرنده عمل می کنید و کامپیوتری که از آنسوی شبکه به شما خدمات را ارائه می کند، سرویس دهنده و یا همان سرور نام دارد و جهان اینترنت با ارتباط میلیون ها کامپیوتر سرویس دهنده و سرویس گیرنده شکل می گیرد. در شبکه اینترنت، از آنجایی که مهمترین فاکتور به هنگام دریافت خدمات، پایداری یک سرور محسوب می شود، لذا محل های ویژه ای در سراسر دنیا با نام دیتاسنتر یا همان مرکز داده احداث می شود تا صرفا به نگهداری از سرور ها بپردازند و با تمرکز بر روی کیفیت شبکه و پشتیبانی قطعات و نرم افزارهای مورد نیاز، بصورت تخصصی شرایط را برای میزبانی وب و استفاده از سرورها به دور از مشکلات و مسائل متعدد پیرامون آن فراهم آورند. بنابراین دیتاسنتر محلی است که صدها و یا هزاران سرور را در رک ها ( rack )، کیج ها ( Cage ) و اتاق های مختلف جای می دهد. ساختمان دیتاسنتر از بخش های مختلفی مانند اتاق کنترل، اتاق سرور، ژانراتورها، تاسیسات خنک سازی، انبار سخت افزار، اتاق UPS و Battery backup ، اتاق نگه داری از وسایل اطفای حریق، اتاق مدیریت شبکه تشکیل می شود، هر چند که با توجه به نیازها، طراحی و امکانات و زیرساخت برای هر مرکز داده کاملا می تواند متفاوت باشد.

به عبارت دیگر یک سرور محلی برای نگه داری از محتوای وب سایت شما خواهد بود و در سرتاسر جهان میلیون ها سرور وظیفه نگه داری از محتوایی که هر روز در وب با آن آشنا می شوید در اختیار دارند، مضاف بر آن شمار نرم افزار ها تحت وب رو به فزونی است و با گسترش خدمات رایانش ابری که پارس پک اولین ارائه دهنده این خدمات در ایران است، در آینده ای نزدیک اغلب application های پرکاربردی که پیش از این تنها بر روی کامپیوتر های قابل اجرا بوده اند، پس از این از طریق وب قابل دسترس خواهند بود و شما نیازی به خرید لایسنس های پر هزینه، نصب پر دردسر نرم افزار و مراقبت و بروز رسانی آنها نخواهید داشت.

MSA

مشخصات MSA

ساده: معماری انعطاف پذیر ، نصب آسان ، مدیریت سهل و راحت

استقرار یک یا دو بسته کنترل بستگی به الزامات بودجه ای دارد.

در مدل Proliant/Blade system راه اندازی و ابزارهای مدیریت MSA برای مدیران IT بسیار سهل و آسان می باشد.

سریع :  دستگاه MSA 2040 مجموعه استانداردهای جدیدی برای $/IOPS SAN ارائه می کند

4 پورت SAN ، حمایت از کانل فیبری  ( fibere channel )  و iSCSI و یک کنترل SAS با کش ( cache) 4 گیگابایت و توانایی پشتیبانی از محیط های مجازی بیشتر.

پشتیبانی SSD با پوشش سنج ( wear guage ) به بهبود عملکرد نرم  افزار کمک می کند و همچنین به مشتری این اجازه را می دهد تا با مصرف انرژی کمتر و همچنین اثرگذاری کمتر ، هزینه های عملیاتی خود را کاهش دهد.

درایوهای خود رمزگذار ( SEDs ) برای حفاظت از اطلاعات شخصی و بازرگانی ( کسب و کار ) بحرانی و مطابق با گزینه های تنظیمی طراحی شده اند .

تغییر نیازهای ذخیره سازی برای مشتریان سرور درحال حاضر نیاز به سطح بالاتری از کارایی و عملکرد با هزینه ای کمتر از مالکیت دارد .

دستگاه ذخیره سازی MSA 2040 برای ارائه بسیار عالی نیاز مشتریان به افزایش عملکرد برای طرح های پشتیبان سازی مانند تحکیم و مجازی سازی طراحی شده است .

دستگاه MSA 2040 این عملکرد را با معماری کنترلر جدید ، با یک پردازنده جدید ، چهار پورت با کش  (cache) 4 گیگابایت در هر کنترلر و استفاده از فن آوری درایو SSD ارائه می کند .

دستگاه MSA 2040 حامل استاندارد 64عکس فوری ( 64 Snapshot ) و حجم کپی برداری است که قادر به افزایش حفاظت اطلاعات می باشد و اجازه کپی برداری را به صورت اختیاری از طریق نرم افزار Remote Snap میان ارایه ها انجام می دهد . ( فقط بوسیله FC ویا iSCSI )

طراحی کوچک و قابل گسترش :

برای افزایش ظرفیت و فضای ذخیره سازی چیزی سهل و آسان تر از دستگاهDrobo  وجود ندارد. مدت زمان زیادی طول نمی کشد ، و پروسه خطرپذیری برای اضافه کردن ظرفیت به دستگاه Drobo  وجود ندارد ، احتیاجی به صرف کردن مدت زمان زیادی نیست و همین طور تنظیمات RAID  دستگاه را خراب ( دستکاری ) نمی کنید و درایو بزرگتری را دوباره نمی سازید و در آخر فایل پشتیبان خود را دوباره ذخیره نمی کنید . وقتی زمان آن رسیده باشد که ظرفیت ذخیره سازی را در دستگاه Drobo  اضافه کنید ، خیلی ساده یک درایو درون آن قرار می دهید و یا کوچک ترین درایو را با یک درایو بزرگتر تعویض می کنید .

اگر دستگاه با سرعت کمی در حال اجرا بر روی فضای موجود باشد ، چراغ های جلوی این دستگاه به شما ( کاربر ) میگوید که دقیقا چه  کاری باید انجام دهید .

نوآوری و طراحی صنعتی این دستگاه که بر پایه دوستدار کاربر   ( user-friendly) است به شما این اجازه را می دهد تا بدون اینکه نیاز به ابزار ویا صرف کردن زمان زیادی باشد ظرفیت را اضافه و یا بایک درایو بزرگتر مبادله نمایید .

فضای ذخیره سازی خود را بدون از دست دادن ذره ای افزایش داده و با خیالی آسوده و راحت تمامی اطلاعات خود را ذخیره و پشتیبان گیری نمایید.    Droboبه همین سادگی است .   

در واقع برای این هدف طراحی شده است : به اشتراک گذاشتن آخرین تجربیات ذخیره شده و دستیابی به اطلاعات در شبکه جهانی اینترنت . از زمانی که این دستگاه را به برق متصل می کنید شما قادر خواهید بود تا اطلاعات خود را به اشتراک گذاشته و همین طور سریع به اطلاعات دسترسی داشته باشید. با پورتGigabit Ethernet ، دستگاه Drobo 5N برای هر دفتر ویا محیط دفتری کوچکی که نیاز به دستگاهی ساده و ایمن برای اشتراک گذاشتن و همین طور پشتیبان گیری از هرگونه اطلاعات موجود در شبکه داشته باشند ، ایده آل است . فقط کافی است این دستگاه را به سوئیچ و یا هر روتر بی سیمی متصل نمایید. حتی زمانی که نیاز به عملکردی اختصاصی برای آپلود کردن فایل بزرگی داشته باشید ، می توانید  با اتصال دستگاه Drobo 5N به پورت Ethernetکامپیوتر خود بدون هیچ پیکربندی از آن استفاده نمایید.

دستگاه Drobo 5N سبط پذیر ، قابل انعطاف و مهم تر از همه .... اطلاعات شما را ایمن نگه می دارد 

شاید شگفت آورترین و عجیب ترین فن آوری برای ذخیره سازی در آینده برای ذخیره سازی بر روی DNA  باشد. بله ، مولکول هایی که اطلاعات بیولوژیکی را ذخیره میکنند، می توانند برای ذخیره کردن نمونه های دیگری از اطلاعات استفاده شوند . محققین دانشگاه هاروارد در سال 2012 قادر شدند که مولکولDNA  را با اطلاعات دیجیتال که شامل 53400 لغت در صفحه HTML و11 عکس با فرمت JPEG و یک برنامه JavaScript بود کدگزاری کنند.

مولکول DNA فضای غیر قابل باوری برابر با 2/2 پتابایت بر روی هر گرم ارائه میدهد که به این معناست که هارد درایو DNA با فضایی تقریبا برابر با یک قاشق چای خوری می تواند تمامی  اطلاعات جهان را ( شامل تمامی آهنگ های ساخته شده و کتاب های نوشته شده و همین طور تمامی فیلم هایی که اکران شده اند ) را ذخیره نماید. علاوه بر فضای ذخیره سازی ، DNA  برای ذخیره سازی بلند مدت نیز ایده آل است ، به طوری که جرج چرچ ( George Church )  رهبر بخش تحقیقات هاروارد می گوید :

" همان طور که میدانید دیسکهای اپتیکال به گرما و رطوبت حساس می باشند و شما خیلی خوش شانس هستید اگر بعد از 4 سال هارد درایوتان  هنوز کارایی اولیه را داشته باشد ، ا ما شما می توانید DNA را هر کجا که می خواهید بیاندازید ، در یک کویر یا حیات خانه ، و این مولکول تا 400،000 سال بعد آنجا خواهد بود . "

DNA مدت زمان زیادی برای خواندن و نوشتن وقت می گیرد و همان طور که می توانید تصور کنید این فن آوری هنوز برای استفاده بسیار گران قیمت است. بر اساس علوم جدید ، در مطالعات اخیر هزینه کدگزاری 83 کیلوبایت در حدود 1000 پوند ( 1500 دلار ) بود . هنوز ، دانشمندان در حال کدگزاری اطلاعات برروی DNA مصنوعی و اضافه کردن آن بر روی بر روی باکتری می باشند . این شبیه این است که یک رمان علمی – تخیلی که در حال نوشته شدن است به صورت زنده اجرا شود . DNA  می تواند روزی نهایت فن آوری درایوی ابدی باشد . 

درایوهای هلیومی اخیرا به نهایت ظرفیت هارد دیسک هایی که با هوا پرشده اند ، دست یافتند. سپتامبر گذشته ، تنها چند هفته پس اعلام شرکت Seagate  برای هارد دیسک 8TB air-filled ( بزرگترین هارد دیسک موجود در آنزمان )  شرکت Western Digital  اولین هارد دیسک 10TB  جهان را معرفی نمود . با استفاده هلیوم به جای هوا ، درایوهای هلیومی نیروی کمتری برای چرخاندن دیسک ها استفاده می کنند . ( چرخش راحت تر باعث مقاومت کمتر در مقایسه با هوا می شود ) دیسک ها خنک تر میچرخند و همین طور هلیوم می تواند در دیسک های بیشتری بسته بندی شود . این فن آوری در حال حاضر گران است.  این عملکرد بالا و فوق العاده درایوهای هلیومی ممکن است در آینده ارزانتر شود و یا شاید این گران بودن فن آوری هلیومی با وجود موثربودن فوق العاده حتی برای استفاده مشتریان مقرون به صرفه باشد.                       

اگر شخصی از دو قرن آینده و یا حتی دو دهه بعد به زمان حال سفر کند ، به طور حتم به استفاده ما از هاردهای کنونی و درگاه های USB  می خندد ، همان طور که ما اکنون این کار را نسبت به استفاده از فلاپی دیسک ها  و همین طور درایوهای زیپ کننده انجام می دهیم . می خواهید یک نگاه اجمالی به ابزارهای ذخیره سازی  که در آینده استفاده می شوند داشته باشیم؟

ازدستگاههای هاردیسک هلیومی تا ذخیره سازی دیجیتالی DNA در این مقاله به فن آوری ذخیره سازی در آینده و اینکه به چه صورتی میباشد ، میپردازیم .

محققین و کاشفین زمانی که صحبت از ظرفیت ، اجرا و اندازه فیزیکی می شود نسبت به کوچک کردن این دستگاه ها اقدام میکنند.

امروزه شرکت بک بلیز Backblaze150 کوادرولیون بایت از اطلاعات مشتری را در مرکز داده خود ذخیره نموده اما در آینده آنها تقریبا به عدد غیر قابل تصور زتابایت خواهند رسید . اگر به عدد Domegemegrottebyte بایت نرسند . ( اسم زیبایی است ؟ درسته یک پتابایت برابر با یک میلیون گیگابایت ، یک زتابایت برابر با یک میلیون پتابایت و یک Domegemegrottebyteبرابر با 1000 زتابایت میباشد )

با سرعت بشر در خلق و ذخیره کردن تشریحی مقدار داده ها ، این یک موفقیت بزرگ است و ذخیره سازی داده در آینده کاملا هیجان انگیز است .

در این جا چند فن آوری پدید آمده که میتواند علائمی از افق آینده باشد را بعدا در همین جا  مرور می کنیم  .

سازگاری :

درایو و نوارهای LTO  صرف نظر از نام فروشنده ( سازنده ) قابل مبادله با هم می باشند. در حقیقت این فن آوری توسط بیشتر نام های قابل احترام در صنعت ذخیره سازی مطابقت و همسان سازی شده است .

اجرای با کیفیت بالا :

آخرین نسل از فن آوری LTO  فضای ذخیره سازی تا 6.25 ترابایت را با سرعت 400 مگابایت در ثانیه ارائه میکند .

قابلیت اطمینان : 

نوار یکی از ثابت شده ترین ابزارها و فن آوری ها برای ذخیره سازی و نگهداری اطلاعات می باشد که در دسترس است .

امنیت :  

نوارهایی که در شبکه نیستند ( آفلاین ) نسبت به از دست دادن اطلاعات و همین طور اشتباه کاربر و دشمنی مصون و ایمن هستند.

)

LTO WORM توسعه پیدا کرد تا سازمان ها این اجازه را داشته باشند مقدار زیادی از اطلاعات بحرانی خود را به صورت پشتیبان / آرشیو ( backup/archive ) نگهداری و ذخیره نمایند ، با این نوارها که یک بار قابل نوشتن هستند دیگر چیزی روی آنها نوشته نمی شود و با فایل های دیگر مداخله ای صورت نمی گیرد.

از نسل LTO-3  به بعد ، تمامی درایوهای LTO  توانایی یک بار نوشتن و چندین بار خواندن را دارا می باشند (WORM) . درایو LTO  با کارتریج هایWORM پاک نمی شوند و یا داده دیگری روی آنها نوشته نمی شود ،  اما چندین بار خوانده می شوند .

درایوهای با قابلیت WORM سریعا این کارتریج ها را (WORM) شناسایی کرده و شامل کد شناسایی اختصاصی با هر داده ای که بر روی نوار نوشته میشود ، می باشد. هیچ تفاتی میان کارتریج (WORM) وجود ندارد. معمولا بسته بندی کارتریج های WORM رنگی متفاوت از دیگر کارتریج ها دارند.  

این مدل نماینده نسل هفتم فن آوری LTO قادر به ذخیره سازی تا 15 ترابایت در هر کارتریج می باشد. کدگزاری سخت افزاری داده ها با استفاده از AES-256 bit به راحتی امنیت را برای محافظت از فایل های حساس و همچنین محافظت نوار کاتریج از دسترسی افراد بدون مجوز فراهم می نماید.

سیستم نوار خطی فایل LTFS فرمتی باز برای نگهداری داده ها می باشد که نسل پنجم  فن آوری LTO و نسل های بعد از آن را به سیستم های خود توصیف و بر مبنای فایل معرفی می کند.

این مدل قادر به انتقال داده ها با سرعت 300 مگا بایت در ثانیه در حالت معمولی می باشد . ضمن اینکه این مدل سرعت انتقال داده را با سرعت سیستم میزبان host تنظیم و بهینه می نماید و در نتیجه درایور را آماده نگه می دارد که در نتیجه باعث اجرای بالاترین سرعت کارتریج می شود.

خصوصیات :

این مدل قادر به ذخیره فایل ها به صورت فشرده تا 15 ترابایت را در هر کاتریج می باشد.

این دستگاه به مشتری اجازه می دهد که داده ها را به صورت یک فرمت باز خود توصیف و بر  مبنای فایل در یک نوار ذخیره نماید.

این مدل هم چنین بالاترین میزان امنیت فایل های فشرده برای پشتیبان گیری از اطلاعات خصوصی را به صورت اطلاعات مطمین و ایمن و همچنین آدرس دهی سریع با کارتریج کمتر مهیا می نماید.

همچنین به درایو این اجازه را می دهد که مستمرا سرعت درایو را تنظیم نموده و برای عملکرد بهینه آماده باشد و با کاهش عمل شروع / توقف     (start/stop) به صورت چشمگیری قابلیت اطمینان درایور و رسانه را افزایش می دهد.